Over
  mij

Lichaam Als Archief

Lichaam Als Archief is een artistieke praktijk waarin het lichaam fungeert als geheugen en drager van Surinaams Marron intergenerationele verhalen, cultuur en kunst.

 

Mijn creatieve reis als artistieke thuiskomst

Op mijn veertiende emigreerde ik naar Nederland. Ik begon vijf jaar geleden naar een diep persoonlijke zoektocht; welke culturele betekenis heeft mijn Marron achtergrond?

Hierin is kunst voor mij een manier om te helen, te verbinden en te herinneren. Het is mijn manier om te zeggen “ik besta, mijncultuur bestaat, mijn verhaal doet ertoe.” Ik ben niet alleen kunstenaar, ik ben een verteller en bruggenbouwer. Wat mijn werk uniek maakt is dat ik mezelf niet alleen als kunstenaar positioneer, maar als cultureel drager, verteller en onderzoeker.

​

Vanuit mijn achtergrond als Marron-vrouw en kunstenaar onderzoek ik hoe orale-tradities, rituelen en ambachten zoals haar vlechten, het borduren van pangi (traditionele omslagdoek van de Marrons), tembé (houtsnijwerk), die functioneren als vormen van overdracht. Het ontbreken van een schrijftraditie binnen de Surinaamse Marrongemeenschap, waar kennis voornamelijk mondeling (oraal) werd doorgegeven, maakt deze erfgoedvormen kwetsbaar voor verlies. Deze kwetsbare vormen van erfgoed krijgen in mijn werk nieuwe betekenis: ik documenteer ze, geef ze een eigentijdse interpretatie en transformeer ze tot levende kunstwerken.

 

Via textiel, haarsculpturen, digitale media en beeldende kunst creëer ik ruimtes waarin verleden en heden elkaar ontmoeten en vergeten verhalen opnieuw stem krijgen. Elk werk is een ritueel van herinnering: een kruispunt van kennis, zorg, spiritualiteit en verbeelding. Het lichaam wordt een archief, een ademend geheugen dat traditie bewaart en toekomst vormt.

 

Binnen Lichaam als Archief ontwikkel ik werken waarin intergenerationele overdracht centraal staat, met de gemeenschap als partner en het publiek als getuige. Als kunstenaar wil ik niet alleen erfgoed bewaren, maar ook vernieuwen vanuit mijn artistieke perspectief. Zo ontstaat een levend archief: een dynamische ruimte waar gemeenschappen hun geschiedenis en identiteit herkennen, herbeleven en opnieuw kunnen doorgeven. Een plek die generaties verbindt en perspectieven opent voor de toekomst, voor Marron in de diaspora en nieuw publiek dat interesse heeft in de Marroncultuur.

​

Motto

Mijn motto: Als we stoppen met het doorgeven van ambachten, zal het sterven.